پست در رامین...

یادش بخیر ... حدود 78ماه پیش بود که توی همین ساختمون وبلاگ نویسی رو شروع کردم... پست های فی البداهه... دغدغه های رامینی... دوستان رامینی مجازی که بعدها دوستان واقعی شدند... تایپ کردن روی کیبوردهای خاک خورده(البته خداییش اون موقع ها اینقدر خاک نخورده بودن)... و صدای دکمه های کیبورد که گوش رو نوازش می داد...

امروز بعد از 2 سال و 8 ماه از فارغ التحصیلی و بعد از یکسال فراق رامینی دوباره به رامین برگشتم... اینبار در تنهایی... جالب اینکه هربار و به هرشکلی میام حال مخصوص خودش رو داره... امروز بعد از حدود 3 سال رفتم سر کلاس دکتر عبدشاهی نشستم... اونم کلاس 8 صبح... هرچی نگاهش میکردم و حرفاش گوش میکردم سیر نمی شدم... خیلی خیلی اول صبحی حس و حالم عوض شد... بعد از اون دیدن اتفاقی دکتر غنیان که با خنده های پر از آرامشش کلی بهم انرژی مثبت داد... بعد دیدار با دکتر کاظمی با اون پرستیژ خیلی خاص و جنتلمنیش که خیلی سرش شلوغ بود و نشد باهاش هم صحبت بشم... و بعدش دیدار اتفاقی با دکتر حجتی که دعوتم کرد به اتاقش و گپ دوستانه ای زدیم و با پذیرایی و دعوتش حسابی شرمندم کرد... (البته اینو بگم که این دیدن اتفاقی معنیش این نیست که من نمیخواستم ببینمشون، جالب این بود که من میخواستم برم ببینمشون و در اون حین سر راهم می دیدمشون)... و در آخر هم دیدار با دکتر ابدالی عزیز که رابطه صمیمانه و دوستانه اش با من (و البته چندتای دیگه از بچه ها از جمله علی حسن زاده) کلی ما رو ذوق مرگ میکنه ... و یه گفتگوی دوستانه و صمیمی که حدود یک ساعتی طول کشید و ما که بسیار جیگرکیف شدیم از این همه محبت و لطف ایشان ... در کنار این دیدارهای خیلی عالی با اساتید بزرگوار، دیدن دوستان عزیز قدیمی و رامینی هم بر میزان ذوق و شوق ما بیفزود و بسیار خوشحال گشتیم...

خلاصه از صبح ساعت 8 که رسیدم تا الان بسیار کیفور گشته ایم... و حال کردم این لذت رو با یاد نوستالژی وبلاگ نویسی در سایت دانشگاه کامل کنم...