عزم ملی

چند وقت پیش داشتم از تلویزیون یه فیلم ژاپنی رو نگاه کردم که هرچه بیشتر دلیل سرعت و قدرت پیشرفتشون رو فهمیدم.

ماجرای این فیلم از این قرار بود که بر اثر فعال شدن یکی از آتش فشان های توکیو و حرکت یک گسل، کل کشور ژاپن در معرض نابودی قرار گرفته بود. همه ی دانشمندان و تکنولوژی دنیا رو به کار گرفتند تا بتونند جلوی این کار رو بگیرن اما نشد و چند ماه مانده به واقعه، شهرها رو یکی یکی تخلیه کردن و مردمشون رو به کشورهای دیگه فرستادن. چندهفته مانده بود که یکی از دانشمندای خودشون یه نظریه داد که با ایجاد انفجار در بخشی از دریا و نزدیک گسل می شه جلوی حرکتش رو گرفت و از نابودی کشور جلوگیری کرد. اما چون باید در محل انفجار و بمبگذاری دقت صورت می گرفت باید قطعا یک نفر جان خودش رو می داد و به همراه بمب در اعماق دریا منفجر می شد. اولین داوطلب خود همون دانشمند بود و دولت هم با اعتماد و حمایت از اون تمام امکانات رو در اختیارش قرار داد. خلاصه سرتون رو درد نیارم این آقا رفت و کشورش رو از نابودی کامل نجات داد و جونشو از دست داد و مردم ژاپن نیز ضمن گرامی داشت یاد و خاطرش به ساخت دوباره کشورشون پرداختند و هیچکسی منتظر کمک دیگران و دولت نبود و هرکس به زعم توانایی های خودش به ساخت ژاپن کمک کرد و تولدی دوباره با سرعت رشدی بیشتر از قبل برای ژاپن حاصل شد.

این فیلم پر از پیام های اجتماعی و فرهنگی بود و من واقعا آخراش گریه کردم و به ژاپنی ها حسودیم شد. درسته که شاید این فیلم بوده باشه و واقعیت نداشته باشه اما بدون در نظر گرفتن این هم ژاپن و چین و مالزی و سنگاپور و ... کشورهایی بودن که واقعا از صفر و حتی منفی شروع کردن ولی چون یک عزم ملی برای رشد و پیشرفت در مردمشون وجود داشت تونستند در کمتر از 20 سال به اوج پیشرفت برسن. کاری که ما ایرانی ها سالهاست توش موندیم و دلمون خوشه که پیشرفت داریم. نه که نداریم اما ظرفیتی که برای رشد سریع در ایران وجود داره شاید چند ده برابر ظرفیت رشد در کشورهای گفته شده بوده باشه اما اونا الان کجان و مردمشون به فکر چی هستن !؟ و ما الان کجاییم و به چه فکری هستیم !؟

اونا ریشه ای کار کردن و نگفتن که الان زوده واسه کار ریشه ای کردن و عمل کردن. ریشه ای تا جایی که اول ذهن مردم با یک عزم ملی به رشد و پیشرفت باور پیدا کرد و بعد از پایین خشت خشت دیوارهای وطنشون رو ساختند و هرگز هم کشتگان راه وطنشون رو فراموش نکردن و اونا رو زیر سوال نبردن. بخدا همه ی اینا درده. دردی که قلب هر آدم منطقی و آینده نگری رو به درد می آره.

به امید روزی که ایران و ایرانی هم بتونه به این اعتلا دست پیدا کنه.

به امید آینده ی روشنی که از آن ماست.

یا حق